
Jak podają wszelkie źródła,
Stanisław Kostka urodził się
28 grudnia 1550 r. w Rostkowie na Mazowszu. Był synem Jana, kasztelana zakroczymskiego, i Małgorzaty z Kryskich (z Drobina). Zmarł
15 sierpnia 1568 r. Jego kult zrodził się natychmiast i spontanicznie.
Proces kanoniczny trwał długo. W latach
1602-1604 Klemens VII zezwolił na kult.
18 lutego 1605 r. Paweł V zezwolił na wniesienie obrazu Stanisława do kościoła św. Andrzeja w Rzymie oraz na zawieszenie przed nim lampy i wotów. W
1606 r. ten sam papież uroczyście zatwierdził tytuł błogosławionego. Uroczystości beatyfikacyjne odbyły się najpierw w Rzymie w domu św. Andrzeja, a potem w Polsce. Był to pierwszy błogosławiony Towarzystwa Jezusowego.
Klemens X zezwolił zakonowi jezuitów w roku
1670 na odprawianie Mszy świętej i brewiarza o Stanisławie w dniu
13 listopada. W roku
1674 tenże papież ogłosił bł. Stanisława jednym z głównych patronów Korony Polskiej i Wielkiego Księstwa Litwy. Dekret kanonizacyjny wydał
Klemens XI w
1714 r. Jednak z powodu śmierci papieża, obrzędu uroczystej kanonizacji dokonał dopiero
Benedykt XIV 31 grudnia 1726 r. Jan XXIII uznał św. Stanisława szczególnym
patronem młodzieży polskiej.
Relikwie Świętego spoczywają w kościele św. Andrzeja na Kwirynale w Rzymie.
Św. Stanisław Kostka jest
patronem Polski (od 1671 r.) i Litwy, archidiecezji łódzkiej i warszawskiej oraz diecezji płockiej, a także Gniezna, Lublina, Lwowa, Poznania i Warszawy; oręduje także za studentami i nowicjuszami jezuickimi, a także za polską młodzieżą.
W ikonografii św. Stanisław Kostka przedstawiany jest w stroju jezuity. Jego atrybutami są: anioł podający mu Komunię, Dziecię Jezus na ręku, krucyfiks, laska pielgrzymia, lilia, Madonna, różaniec.
Wiele faktów z życia św. Stanisława Kostki, które prezentują różne źródła, zasługuje na szczególną uwagę. Oto niektóre z nich: