W niedzielę po uroczystości Objawienia Pańskiego (Trzech Króli), czyli w br. dokładnie 12 Stycznia przypada święto Chrztu Pana Jezusa. Zamyka ono jednocześnie okres świętowania Bożego Narodzenia.
Chrystus już jako dorosły, 30-letni mężczyzna, przychodzi nad brzeg Jordanu, by z rąk Jana Chrzciciela przyjąć chrzest. Chociaż sam nie miał grzechu, nie odsunął się od grzesznych ludzi: wraz z nimi wstąpił w wody Jordanu, by dostąpić oczyszczenia. W ten sposób uświęcił wodę.
W dniu chrztu Jezus został przedstawiony przez swojego Ojca jako Syn posłany dla dokonania dzieła zbawienia. Misję Chrystusa potwierdza swym świadectwem Bóg Ojciec. Zamknięte przez grzech Adama niebiosa otwierają się, na Jezusa zstępuje Duch Święty. Z nieba daje się słyszeć jednoznaczny głos:

Tyś jest mój Syn umiłowany, w Tobie mam upodobanie.
Od uroczystego aktu chrztu Chrystus rozpoczął swoją misję nauczycielską. Miał wówczas 30 lat i dopiero od tego wieku zwyczaj żydowski pozwalał występować publicznie przed ludem i nauczać. Uważano, ze od trzydziestu lat rozpoczyna się pełnia dojrzałości męskiej.
W wydarzeniu Chrztu Pańskiego mamy też pierwsze w historii świata pojawienie się w postaci widzialnej całej Trójcy Świętej: Bóg Ojciec przemawia, Syn Boży jest w postaci ludzkiej, a Duch Święty pojawia się nad Nim w postaci gołębicy (epifania trynitarna). Św. Jan Apostoł podaje nam miejsce, gdzie miał być Pan Jezus ochrzczony: ,,Działo się to w Betanii po drugiej stronie Jordanu, gdzie Jan udzielał chrztu" (J 1, 28).
Rytualne obmycie ? był to zewnętrzny znak wewnętrznej odmiany, żalu za popełnione grzechy i gotowości zadośćuczynienia za nie.

 

6 stycznia Kościół obchodzi uroczystość Objawienia Pańskiego, w tradycji znaną jako Trzech Króli. W liturgii wiąże się ona nierozerwalnie z Bożym Narodzeniem.
Ewangelia św. Mateusza mówi o Mędrcach ze Wschodu, którzy idąc za gwiazdą, przybyli do Jerozolimy i Betlejem, szukając nowo narodzonego króla żydowskiego. ,,Weszli do domu i zobaczyli Dziecię z Matką Jego, Maryją; upadli na twarz i oddali Mu pokłon. I otworzywszy swe skarby ofiarowali Mu dary: złoto, kadzidło i mirrę."
Wedle tradycji: złoto ? to symbol godności królewskiej, kadzidło ? symbol godności kapłańskiej, mirra ? symbol wypełnienia proroctw mesjańskich oraz zapowiedź śmierci Zbawiciela. Jednocześnie był to wyraz wiary w Chrystusa prawdziwego człowieka (mirra), prawdziwego Boga (kadzidło) oraz Króla (złoto).
Z uroczystością Objawienia Pańskiego wiąże się zwyczaj święcenia kredy, kadzidła i wody. Poświęconą kredą wypisuje się na drzwiach mieszkania K+M+B oraz aktualny rok. Litery te interpretuje się jako inicjały trzech króli: Kacpra, Melchiora i Baltazara. W średniowieczu odczytywano to inaczej. Napis C+M+B wyrażał błogosławieństwo: Christus mansionem benedicat ? Niech Chrystus błogosławi mieszkanie. Jest to znak, że w naszym mieszkaniu przyjęliśmy Wcielonego Syna Bożego.
Dom kropi się wodą święconą, a spalane kadzidło podkreśla, ze jest on miejscem modlitwy.
Pokłon mędrców, których do Jezusa przywiodła gwiazda wskazuje, że cały wszechświat (gwiazda, a więc kosmos) został poruszony narodzeniem Chrystusa. Przybywają do Niego poganie ? mędrcy, aby oddać cześć Bogu. Wydarzenie wskazuje na możliwość poznania Boga dzięki rzetelnemu poszukiwaniu prawdy o świecie i człowieku.
W ikonografii od czasów wczesnochrześcijańskich Trzej Królowie są przedstawiani jako ludzie Wschodu w barwnych, częstokroć perskich szatach. W X wieku otrzymują korony. W sztuce Kacper przedstawiany jest najczęściej jako ofiarujący mirrę Afrykańczyk, Melchior ? jako dający złoto Europejczyk i Baltazar ? jako król azjatycki, przynoszący do żłóbka kadzidło. Trzej Królowie czczeni są jako patroni podróżujących, pielgrzymów, handlowców, właścicieli gospód oraz kuśnierzy.
źródło: www.brewiarz.pl; ekai.pl

W Kościele rzymskokatolickim pierwsza niedziela po Bożym Narodzeniu obchodzona jest jako Niedziela Świętej Rodziny z Nazaretu. Członkami tej rodziny byli: Jezus Chrystus, Najświętsza Maryja Panna i święty Józef. Jak poświadcza Ewangelia według Świętego Mateusza, genealogicznie pochodziła ona z rodu Dawida.
Święta Rodzina, zwana również Najświętszą Rodziną, tradycyjnie utożsamiona została jako wzór wszystkich chrześcijańskich rodzin.
Kościół czci Maryję i Józefa jako Oblubieńca i Oblubienicę, Jezusa zaś jako syna Maryi Dziewicy w sensie duchowym i cielesnym oraz Józefa ? w znaczeniu duchowym. Małżeństwo Józefa i Maryi ?kryje w sobie równocześnie tajemnicę doskonałej komunii osób, mężczyzny i niewiasty, w przymierzu małżeńskim, a zarazem tajemnicę owej szczególnej bezżenności dla królestwa Bożego".
Świętą Rodzinę można poznawać i powinno się naśladować poprzez jej cnoty. Oto niektóre z nich: wiara, nadzieja, miłość, posłuszeństwo Bogu, wypełnianie przepisów prawa, posłuszeństwo, ubóstwo, pracowitość , gościnność.
Święta Rodzina prowadziła życie ukryte przed światem. Była prześladowana przez Heroda. Opis jej życia można znaleźć w Ewangelii według Świętego Mateusza i według Świętego Łukasza.

Podają one następujące wydarzenia z życia Najświętszej Rodziny:

1. Zwiastowanie narodzenia Pana Jezusa (Łk 1, 26-38)
2. Nawiedzenie św. Elżbiety (Łk 1, 39-56)
3. Objawienie św. Józefowi przez Anioła tajemnicy wcielenia (Mt 1, 18-25)
4. Narodzenie Pana Jezusa (Łk 2, 1-20)
5. Nadanie imienia Jezusowi (Łk 2,21)
6. Oczyszczenie Maryi i ofiarowanie Pana Jezusa (Łk 2, 22-38)
7. Pokłon mędrców (Mt 2, 1-12)
8. Ucieczka do Egiptu (Mt 2, 13-15)
9. Powrót z Egiptu (Mt 2, 19-21; Łk 2, 39-40)
10. Znalezienie Pana Jezusa w świątyni (Łk 2, 41-50)
11. Życie ukryte w Nazarecie (Łk 2, 51-52)

źródło: www.brewiarz.pl

Rocznice święceń biskupich uroczyście świętują dziś biskupi naszej diecezji. 35 lat temu biskupem został Adam Dyczkowski. Drugi jubileusz to 40-lecie biskupstwa Pawła Sochy. Msza dziękczynna w gorzowskiej katedrze rozpocznie się o godz. 11.00

Bp Paweł Socha obchodzi czterdziestą rocznicę sakry biskupiej. Jubilat urodził się 10 stycznia 1935 r. w Wojsławicach pod Radomiem. W 1951 r. wstąpił do Zgromadzenia Księży Misjonarzy. Święcenia kapłańskie z rąk abp. Eugeniusza Baziaka otrzymał 22 maja 1958 r. Przez rok był wikariuszem w Żaganiu, a następnie studiował teologię fundamentalną na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim uzyskując stopień doktora. 16 listopada 1973 r. Paweł VI mianował go biskupem pomocniczym w nowo utworzonej diecezji gorzowskiej. Święcenia biskupie z rąk kard. Karola Wojtyły otrzymał 26 grudnia 1973 r. w katedrze gorzowskiej. Jako zawołanie biskupie przyjął słowa ?Facere veritatem in caritate? - czynić prawdę w miłości. Przez cały czas sprawowania posługi biskupiej był biskupem pomocniczym w diecezji zielonogórsko-gorzowskiej, do 1993 r. była to diecezja gorzowska. Po ukończeniu 75. roku życia ? zgodnie z przepisami prawa kanonicznego ? złożył rezygnację z pełnionego urzędu. Jego rezygnację Ojciec Święty przyjął 16 stycznia 2012 r. Po przejściu na emeryturę bp Paweł Socha nadal udziela się duszpastersko wspierając w posłudze biskupa diecezjalnego.

 

Były ordynariusz diecezji zielonogórsko ? gorzowskiej bp Adam Dyczkowski obchodzi 35. rocznicę święceń biskupich. Urodził się 17 listopada 1932 r. w Kętach koło Krakowa. Do kapłaństwa przygotowywał się w Wyższym Seminarium Duchownym we Wrocławiu. 23 czerwca 1957 r. przyjął święcenia kapłańskie z rąk kard. Bolesława Kominka. Po święceniach został skierowany na dalsze studia specjalistyczne z zakresu filozofii. Po uzyskaniu stopnia doktora podjął wykłady w Wyższym Seminarium Duchownym we Wrocławiu, a także pełnił funkcję wikariusza w parafii katedralnej. 21 września 1978 r. decyzją Jana Pawła I został mianowany biskupem pomocniczym w archidiecezji wrocławskiej. Święceń biskupich udzielił mu 26 listopada 1978 r. abp Henryk Gulbinowicz. Jego biskupim zawołaniem są słowa "Sursum corda" - w górę serca. W 1993 r. został skierowany jako biskup pomocniczy do nowo utworzonej diecezji legnickiej. 17 lipca 1993 r. został biskupem zielonogórsko-gorzowskim. Po ukończeniu 75. roku życia ? zgodnie z przepisami prawa kanonicznego ? złożył rezygnację z pełnionego urzędu biskupa diecezjalnego. W miarę możliwości nadal pełni posługę duszpasterską w diecezji.

 

żródło: gość.pl, radiogorzow.fm

Coroczna wizyta księdza zwana jest kolędą, gdyż najczęściej odbywa się w okresie po Bożym Narodzeniu. Właściwie po co ksiądz odwiedza nasze domy? Przede wszystkim chce poznać problemy parafian, dowiedzieć się, ilu właściwie jest mieszkańców itp. Wbrew pozorom ksiądz nie idzie na przeszpiegi, kto z kim, jak, kiedy. Chce poznać bliżej, jako ten prawdziwy pasterz swoje ?owieczki?.

 Jak do każdej wizyty wypadałoby się przygotować. Oprócz rozmowy mamy również na kolędzie modlitwę o powodzenie i szczęście dla rodziny w nowym roku oraz błogosławieństwo mieszkania/domu.

Oto krótka lista, co jest potrzebne, żeby dobrze przyjąć księdza chodzącego ?po kolędzie?.

1. Krzyż kolędowy na stole przykrytym obrusem (proszę pamiętać, że krzyż jest symbolem naszej wiary. Powinien być on w centrum, pomiędzy świecami)

2. Dwie świece ustawione nieco przed krzyżem (jest to symbol światłości świata, ?oświetlają? ludziom krzyż)
3. Dzieci i młodzież powinny mieć przygotowane zeszyty do religii.
4. Woda święcona  Jeżeli nie mamy wody święconej możemy nalać zwykłej wody i poprosić księdza o jej poświęcenie. Nie wolno nam wlewać zwykłej wody i  nie powiadomić o tym kapłana. Taki obrzęd nie będzie miał celu. (UWAGA! Jeżeli nalewamy wodę święconą na talerzyk, to nie wolno jej nam po kolędzie wylewać ot tak. Najlepiej wylać ją do kwiatka :) ).

Św. Szczepan był jednym z siedmiu pomocników Apostołów w Kościele jerozolimskim. Według Dziejów Apostolskich "pełen łaski i mocy Ducha Świętego" głosił Dobrą Nowinę z mądrością, której nikt nie mógł się przeciwstawić. Pierwszy męczennik, świadcząc swoją śmiercią o prawdziwości posłannictwa Chrystusa i Jego nauki, urzeczywistnił ideał doskonałego naśladowania Mistrza. Uderzające jest podobieństwo między śmiercią Pana Jezusa i św. Szczepana: fałszywi świadkowie, śmierć poza miastem, oddanie się Jezusa Ojcu, a Szczepana - Jezusowi, przebaczanie prześladowcom. Kult Świętego sięga IV wieku. Imię św. Szczepana wymienia się w Kanonie Rzymskim.
W ikonografii św. Szczepan występuje jako młody diakon w białej tunice lub w bogato tkanej dalmatyce. Jego atrybutami są: księga Ewangelii, kamienie na księdze lub w jego rękach, gałązka palmowa. 

 

 

 

żródło: brewiarz.pl